Zaman, bin beşyüz oniki`nin Kasım ayı ortasında bir Cuma gecesidir. Sinan`ın dudaklarında tekbirlere karışmış dualar vardı. Özünde kopan fırtınaların sallantıları arasında kendini yargılıyordu.
Sabaha karşı yatağından kalkarak koğuşun demir kafesli küçük penceresine dikildi. Karşıdan gözükürken Ayasofya`nın basık kubbesi Erciyes dağının başı dumanlı tepeleri gibi otutuyordu. Sağda küçük küçük köşklerin dağıldığı saray bahçesinde dolaşan fenerler vardı. Camilerin büyük, sarayların küçük olduğu bir yerdeydi. Bir rüzgar esiyordu içinde. Osmanlı Ordusu içinde yer alan bir Sinan`ın Koca Mimar Sinan oluşunun, birbirinden şahane eserler inşa edişini, aşkının ve acısının romanı...
Çanların susup Allahu Ekber nidasının yeryüzüne yayılışının edebi bir destan hüviyetinde yeniden görünüşü...