Şehir ve insan ilişkisi, edebiyatın tüm alanlarını bütün zamanlarda ilgiledirmiş bir ilişki biçimidir.
İlâhî kitap (lar) da da insan teki ya bir şehrin, karyenin, ya da bir kavmin üyesi sıfatıyla anılır.
İlâhî öğreti ve insan fıtratı birbirini doğrulayarak, birbirinin sağlamasını yaparak her fırsatta şunu vurgular:
İnsan, toplumsal bir yaratıktır.
Şehirleri insanlar kurmuşlardır.
Şehre ilk çehresini insanlar takmışlardır.
Coğrafi kimliğe giydirilen sosyal gömlek insan isimli bir terzinin maharetli parmaklarından çıkmadır.
O gömleğin kumaşından boyasına, kenar süsüne değin ne varsa insan eseridir.
Şehirli kimliğine direnilemez.
Bu, boşa kürek çekmeye benzer.
Sandal sürekli yerinde sayar, belki döner, kişinin başını da
döndürür, serhoş eder.
İyisi mi o kimliği benimseyelim.
Bundan kimseye bir zarar gelmez.
İlâhî meşiyyete uygun olan da budur.
Tanışalım diye bizi şube şube, kabile kabile yaratmıştır Rabbimiz.
O halde;
Hemşehrim, sen nerelisin? Ver elini tanışalım.