Neydin sen?!.. Bir rüzgar mıydın da, şöyle bir esip geçtin? Yapraklarını döküp, dallarını kırdın içimdeki duygu çıranının! Yüreğime edebiyyet arzusunun çekirdeğini bıraktım; bedenim alev alev tutuştu böylece. Sonsuz hayat az ötede dikilip duran müşahhas bir varlık kadar yaklaştı ruhuma.
Neydin sen?!.. Bir ışık demeti miydin de, Rabbim bu demeti, çok güzel yarattığı nadide bir kalıp içinde sundu bana?.. Bir ayna mıydın ki, gözlerimi kaybettim içinde ve şimdi ne sesi, ne de kendimi görebiliyorum? Neden bir an, pencerelerine varana değin açtın bana gönlünü? Sonra bir başka diliminde zamanın, esrarlı bir havaya bürünerek kapılarını bile kapattın yüzüme?..
Bir şiir miydin? İçimi doldurdun gizemli mısralarınla, intizarınla? Şimdi her mısra, boşluğa
asılıp kaldı yapayalnız!..
Bir masal mıydın, kuşların geceleyin ruhuma anlattığı? Bir efsane miydin, çağların ötesinden kopup gelen? Yoksa bulutların kulağıma fısıldadığı bir nağme miydin?...
Neydin sen?...