`Mürekkeple sevişen melekler, ah dağıldılar fecirle.` Bu, Melek Geçti`deki şiirlerden birinden, Park Otel`den bir dize. belki de V. B. Bayrıl`ın `poetika`sını bu dizeden yola çıkarak kavrayabiliriz. Acaba şairler midir `mürekkeple sevişen melekler`? Yoksa, şairin `fecirle` dağıldığını söylediği şey, şiirin ta kendisi mi? Belki de `fecri` (şafağın) beyazlığı, üzerinde şiirin yazıldığı ak kağıdı imliyordur? Şair sanki, şiirin anlamı ile ak kağıt üzerine dağılmış bir mürekkep lekesi arasında bir ilişkiyi ima ediyor gibi. Yoksa `mürekkep` sözcüğü ile, bir `terkib`i mi çağrıştırmak istiyor şair? Kimbilirr!
Gerçekten iyi şiir, `nitelikli` okura bu türden sorular ısorurtan bir belirsizliği içerir. Şiir dilinin çok-anlamllığını, gündelik yaşamıntek anlamı amaçlayan dilinden ayıranda bu değil midir?
V.B. Bayrıl, ilk şiir kitabı, Melek Geçti`de hem geleneksel, hem de modern olan`ı gözalıcı bir duyarılık söylemiyle şirselleştiriyr. Bir `büyü üretimi`dir bu; Valery, Baudelaire`in şiir bağlamında bunu söylüyordu. evet, öyledir, bir `büyü üretimi`dir şiir ve Melek Geçti işte tastamam bunu yapıyor.
(Arka Kapak)