Anneciğim, sen daha varlığımdan haberdar değilken, ben nelerin farkındayım bir bilsen: Acını ve hüznünüzü paylaşırım. Sevincine ortak olur, hoşlandığım şeylere alışırım. Hayata küsüp beni istemediğin zaman sana gücenir, ümitsizliğe düşerim. Okşadığın ve iltifat ettiğin zaman sevinir, mutlu olurum. Bir şeyden korktuğun veya çok öfkelendiğin zaman benim minicik kalbim daha hızlı çarpmaya başlar. Eğer alıştırdığın saatte beni okşamazsan, kızgın bir halde tepinir, senden ilgi beklediğimi belli ederim. Bana ninni söylediğin veya hoş bir müzik dinlettiğin zaman yumuşak hareketlerle kımıldanır tempo tutarım. Belki inanmayacaksın ama rüya bile görürüm. Öyle ki; doğmadan önce gördüğüm rüyaların sayısı doğduktan sonra gördüğüm rüyalardan çok dah fazladır. Daha zeki ve daha başarılı bir çocuk olmamı istiyorsan; bana hamile kaldığın günden itibaren eğitimime başlamalısın. Seni duyduğumdan, sesini diğer insanların sesinden ayırdığımdan hiç şüphen olmasın. Çünkü senin sesinden daha güzel bir ses yok anneciğim.

Ana rahmindeki bebeğin dilinden okuduğunuz bu cümleler gerçektir ve bilimsel araştırmaların verileriyle doğrulanmış bulunmaktadır. Anne baba sorumluluğunun doğumdan sonra başladığını savunan teoriler artık geride kalmıştır. Bilim adamları, yaptıkları araştırmalarda, doğum öncesinde eğitilen çocuklarda, eğitim almayan çocuklara oranla, beyin hücrelerinin ve hücreler arası nöron bağların daha fazla olduğunu tesbit etmiş bulunmaktadır.

Bu kitap bilimsel veriler ışığında, çocuğunuzu anne karnında nasıl eğiteceğinizi anlatmaktadır.
(Arka Kapak)