Tersineydi, bazı şeyler anlatmak istiyordun. En iyisi yazarak anlatmaktı bunları... Bu defa çatı katındaki, ince, uzun, çatının eğimlerini içinde yansıtan, ön bahçeye bakan odada bu öyküye başladın. Kendi öykün olan, hayır, kendi öykün olmayan, hiçbir şey olmayan, hiçbir şey anlatmayan bu öyküye. Öykü olmayan, sadece bir anlatım olan bu öyküye. Hayır, sadece yazmayı başlattın, istedin ki dil, kendi hayatını yaşasın.
Bu çok değişik romanda böyle yazıyor Demir Özlü. Yitirilmiş bir kent, romanın kahramanına, yaşamında yitirmiş olduğu her şeyi anımsatıyor. Yaşam bir metafora dönüşüyor. Aşklar da yitiyor. Dil, başını alıp kendi serüvenini yaşıyor.
(Arka Kapak)